's Middags voordat ik naar mijn enige les moest, kwam er familie over de vloer voor een stukje taart. Gezellig met z'n allen op de bank, geen probleem. Toen moest ik opnieuw de kaarsjes uitblazen en ik had er even niet bij nagedacht dat mijn haren los hingen. Mama's camera was leeg en ze wilde foto's maken van het uitblazen, dus leun ik zonder nadenken naar voren om mijn telefoon te pakken. Echter had ik die taart met brandende kaarsjes op mijn schoot even over het hoofd gezien... voel je hem al aankomen? Ik voelde hitte op mijn borst en keek naar beneden, daar zag ik mijn haar in brand staan. Ik denk dat ik nog nooit zó hard gegild heb, zo bang dat ik was. Gelukkig reageerde mijn oma, die naast mij zat, supersnel en sloeg het vuur uit en viel de schade mee. Echter was aan de linkerkant de voorste pluk helemaal verbrand en had ik een bandwond langs mijn kaaklijn. 

Simone en ik kende elkaar zo'n 6 weken denk ik, toen we in een opwelling besloten net voor kerst samen een weekendje naar Londen te gaan. Wat eigenlijk meer als een grap begon, werd al gauw een stuk echter nadat we de vliegtickets hadden gekocht. Geen hotel, geen vervoer, alleen vliegtickets. (Inmiddels lichte paniek in mijn hoofd, haha!) Uiteindelijk hebben we via een mooie aanbieding heerlijk in een luxe hotelletje kunnen slapen en konden we twee dagen genieten van Londen.

Helaas was de terugreis een drama. Wij moesten een bus pakken naar het vliegveld Stansted, en deze bus vertrok ieder half uur. Ruim optijd stonden wij bij de metro, kwam de metro niet opdagen. Á la, uiteindelijk een half uur later de bus gehad waarbij we volgens planning nog ruim 50 minuten hadden op het vliegveld voor de gate zou sluiten. UUUUH, NEE DUS. Na ruim een uur werd ik wakker in de bus en begon naar buiten te kijken. Daar zag ik opeens het bekend gebouw van het Olympic Park (een paar foto's terug zie je me voor een rood ijzeren ding staan, dát ding dus) en schoot gelijk in de stress. Wij gelijk checken hoe lang we nog moesten met de bus en het bleek dus dat we uiteindelijk maar 15 (!!) minuten hadden op het vliegveld voordat de gate dicht ging. Wij in alle hoop onze ouders gebeld om te kijken of er een andere vlucht ging na die van ons, maar nee hoor..

Ah fin, wij uiteindelijk op het vliegveld rennen voor ons leven. Bij de douane mochten we gelukkig voor, worden we weer aangehouden voor controle. Alsof er geen einde aan kwam joh, alles leek tegen te zitten! Daarna nog de tax free zone door die oneindig lang leek en uiteindelijk kwamen we bij de vertrek hallen aan. Daar hoorde ik onze namen al omroepen en dat betekende maar één ding: FINAL CALL. Uiteindelijk naar de monorail gerend (een soort trein/tram naar de andere vertrekhallen) en vervolgens nog een heel vliegveld over moeten rennen. Uiteindelijk kwamen we om 18.45 aan bij de gate en gelijk doorlopen naar het vliegtuig. Zodra wij aan boord waren ging de deuren dicht en begonnen we al met rijden. Echter stonden Simone en ik nog te shaken van de adrenaline, haha! Uiteindelijk waren we zó blij dat we de vlucht gehaald hadden en nu kunnen we er wel om lachen! 

En dan voor mij persoonlijk denk ik wel de grootste stap: studeren in het buitenland. Ik had me ingeschreven voor de mogelijheid om mijn minor in het buitenland te doen. Een minor is een set van een aantal vakken, die je op een andere school in binnen- of buitenland moet volgen! Met al mijn hoop schreef ik me in voor de Media & Communication minor in Barcelona, Spanje. En na ruim 2 weken wachten kreeg ik eindelijk de uitslag en YES, ik mag naar Barcelona! 

Vandaag de dag is het helemaal hectisch, ALLES regelen en pfoe, het is een hele waslijst. Wel vind ik het spannend hoor.. vanaf september gaat het écht gebeuren!

Zo, dat was mijn 18e levensjaar wel in vogelvlucht, wat is er veel gebeurd afgelopen jaar haha!