Zelfvertrouwen? Daar had ik tot voor kort nog nooit van gehoord. Of ja, wel van gehoord maar echter nooit zelf ondervonden. Hoe kan je namelijk vertrouwen in jezelf hebben als je continu om je heen hoort dat je toch niet goed genoeg bent en naar beneden wordt gehaald. Ik wist het eerlijk gezegd niet meer. Maar laat ik even bij het begin beginnen, zodat het misschien wat helderder gaat worden.

Ik ben geboren met een open gehemelte. Een wat? Ja, een open gehemelte. Zet je tong eens tegen de bovenkant van je mond, daar, voel je dat? Dat was er bij mij niet toen ik geboren werd. Het was een groot gat. Niets ergs aan opzich, ik was gezond en gelukkig werd ik in een land geboren waarbij er de kennis was om dit te verhelpen. Echter was ik dus van kinds af aan regelmatig in het ziekenhuis te vinden voor onderzoeken, voorbereidingen, controles en operaties. Uiteindelijk is alles goed gekomen hoor, er is niet meer te zien. Het enige wat 'anders' is, is het feit dat ik af en toe slis, meestal wanneer ik oververmoeid ben. En met mijn huidige leeftijd kan ik dit prima oplossen met articuleren maar als kind kon ik dit niet, ik praatte gewoon mee op het tempo van de rest en ja.. dan valt het op dat je anders praat. En daar begonnen eigenlijk de eerste deuken in mijn zelfvertrouwen, ik gok op 4 jarige leeftijd toen ik op de basisschool begon. 

Vanaf ik me kan herinneren ben ik op school gepest vanwege mijn uitspraak, iets waar ik totaal niets aan kon doen. Naarmate ik ouder werd kon ik het beter uitleggen maar weinig mensen konden begrip of respect opbrengen en ik werd nog steeds 'anders' behandeld door leeftijdsgenoten. 

Dat pesten ging gewoon vrolijk door, maar niet alleen vanwege mijn uitspraak. Sinds ik een kindje was heb ik al overgewicht gehad. En ik kan je vertellen, de combinatie met overgewicht en een rare uitspraak was als een rode lap op een stier bij mijn klasgenootjes. Ik ben denk ik in mijn basisschool periode zo'n 4x gewisseld van school en overal was het wel hetzelfde, tot ongeveer in groep 8.

Helaas ging dit gepest gezellig door toen ik aan de middelbare school. Buitensluiten, naroepen met kreten zoals varken, vetzak, dikke en ga zo maar door. En óók dit ging door tot ik in de 3e klas van de HAVO kwam, toen had ik voor even het gevoel dat het ophield en ik rustig mijn school af kon maken.

Ik kan je nu vertellen, opzich had ik er de laatste twee jaar niet echt direct last van. De impact van die twee jaren kwam pas afgelopen zomer binnen. In deze zomer klapte een vriendschap waardoor ik eigenlijk in een groot zwart gat viel. Uiteindelijk was dit net wat ik nodig had omdat ik opzoek moest naar mezelf en letterlijk niemand om me heen wilde hebben. Doordat ik bijna iedereen kwijtraakte die dicht bij me stond, had ik de kans juist eens op mezelf te focussen. Hier had ik de afgelopen 18 jaar weinig tijd voor gehad vanwege vanalles en nogwat.

Vlak na deze breuk begon mijn tweede jaar van school en eigenlijk had ik geen last meer van dat gat zodra ik mijn doorsnee leven weer oppakte. Wat me wel opviel is dat ik opeens 'rechtop durfde te lopen', te doen wat ik wilde en VOORAL te zeggen wat ik dacht. 

Ik ben altijd een persoon geweest die zich op de achtergrond heeft gehouden om iedereen maar te vriend te houden maar diep van binnen ben ik niet zo. Ik ben iemand die graag zegt wat ze denkt en ik laat niet over me heen lopen, althans niet meer.

Elke dag merkte ik bij mezelf op dat ik vrolijker werd, vooral omdat ik kon zijn wie ik eigenlijk altijd ben geweest. En juist omdat me dit zo opviel, ben ik eens gaan nadenken.

Ik heb vrijwel 16 á 17  jaar zonder zelfvertrouwen rondgelopen. Tuurlijk was ik goed in het faken van zelfvertrouwen als ik moest presenteren of mijn moeder vroeg hoe het ging, aangezien ik haar niet ongerust wilde maken. En het ontbreken van zelfvertrouwen maakt je als persoon kapot. 

Ik kon mezelf niet meer in de spiegel aankijken, ik heb vaak genoeg spiegels in mijn kamer afgedekt zodat ik niet meer naar mezelf hoefde te kijken. Ik was gewoon niet goed genoeg.

Ik besloot een ander, ongezond eetpatroon aan te nemen waardoor ik veel afviel. Echter had dit geen impact op mijn zelfvertrouwen en maakte het alles eigenlijk alleen maar erger. 

Heel erg lang heb ik een gevecht met mezelf gehad en dat is het zwaarste gevecht wat je kan voeren. 

Als ik er nu op terugkijk, weet ik waarom het zo lang duurde. Ik liet mijn zelfbeeld namelijk afhangen van de mening van anderen. Ik wilde dat anderen míj accepteerden, de mening van anderen (en de media) waren voor mij de uitgangspunten. En hoe FOUT is dat.

Want zelfvertrouwen, ZELFvertrouwen is het vertrouwen hebben in jezelf, vanuit jezelf. Toen ik me dit uiteindelijk begon te realiseren ging de knop om.

Inmiddels woon ik in mijn eigen appartementje waar ik kan doen en laten wat ik wil, eet ik gezond, sport ik minimaal 2 keer per week en heb ik kleine, hechte groep vrienden om me heen. 

Elke dag kijk ik mezelf meerdere malen in de spiegel, besteed ik aandacht aan mijn uiterlijk omdat ík dit wil en draag ik waar ik me lekker bij voel. Daarnaast zeg ik lekker wat ik denk en het maakt me niet meer uit dat mensen me 'aanwezig' vinden.

'Show them what's inside', yes. Hoe je je voelt vanbinnen, straal je uit naar buiten. En wat een verschil merk ik sinds ik mezelf vertrouw op mijn eigen doen en laten en gewoon kan zijn wie ik wíl zijn.

Als ik kijk naar de foto's in dit artikel, zie ik in de eerste foto's nog een best wel onzeker persoon die ondanks alles wel vecht voor wat ze waard is. Echter zie ik mezelf pas écht terug in de laatste twee foto's die in dit artikel zijn verwerkt. Afgelopen jaar heb ik een enorme groei doorgemaakt op gebied van zelfvertrouwen en ik ben zo blij dat dat gebeurd is. Onthou dat dit niet in een dag gebeurd, het gaat stukje bij beetje.

En waarom ik dit artikel deel? Iedereen heeft te maken met zelfvertrouwen en helemaal als je een blogger bent. Mensen kunnen vanalles tegen je zeggen vanachter hun veilige computer scherm waarbij niemand zie écht kan zien.
Als ik zie hoeveel kritiek je als blogger soms over je heen krijgt, dat is echt niet normaal meer. Maar weetje, zolang je anderen geen of weinig impact laat hebben op je zelfvertrouwen is het allemaal geen probleem. Want jij bent de enige persoon die zou mogen bepalen hoe je over jezelf denkt. En zelfs als je in een dipje zit, dán moet je alsnog gewoon sterk achter jezelf blijven staan, dan komt alles vanzelf goed. Zolang je het vertrouwen in jezelf blijft behouden zal je ver komen, je zelf verbaast zijn van je eigen kunnen en doen. Je kan meer dan je denkt zolang je maar trouw blijft aan wie je bent en wil zijn.